I po co drążyć temat?

Inaczej mówiąc, czy faktycznie warto wgłębiać się w to, o czym nam mówi dziecko.

 

Zacznę jednak od drugiej strony, czyli gdy to dziecko usilnie drąży coś, o czym zupełnie nie wiemy jak opowiadać.

 

Wakacje. Morze. Słońce. Skrzat szczęśliwy. Zbiera tony pamiątek z wakacji, czyli muszelek, kamyczków, szyszek, patyków i wszystkiego innego, co nie jest na trwałe przymocowane do podłoża. Jest wyraźnie zawiedziony, gdy nie może zabrać ze sobą około trzykilogramowego kamulca bądź kija większego od niego samego. Z drugiej strony widząc, że wyłowiona z wody rozgwiazda szybko traci kolor, zgadza się bez problemu na wrzucenie jej z powrotem do wody, żeby nie "umrzała". To raczej dobrze, nie?

 

Wieczorem przychodzi do naszej sypialni i z poważną miną kładzie nam na stolikach nocnych po szyszce.

- To dla was. Prezent.

- Super! Jesteś kochany! Możemy nimi wspaniale ozdobić nasze stoliki nocne!

- Jak chcecie, to możecie się w nocy nimi pobawić - stwierdza poważnie i idzie do swojego łóżeczka.

 

Rewelacja, właśnie takich gadżetów nam brakowało do zabaw w nocy...

 

Rano śniadanie na balkonie. Kawa, dżem figowy i świeże bułeczki.

 

- Tata, bawiliście się w nocy szyszkami?

- Tak, jasne, że tak... - kiwam głową smarując pieczywo masłem.

- Opowiedz jak!

 

No i tu mnie zastrzelił. Co powiedzieć malcowi na temat zabaw dorosłych w nocy. Z szyszką. Wybawieniem okazała się Mama.

 

- No, jak to jak? Podrzucaliśmy sobie, turlaliśmy po poduszkach, a nawet można zrobić masaż pleców szyszką...

 

Naprawdę, w takich momentach jeszcze mocniej doceniam, po co jest Mama.

 

Już u siebie w domu, któregoś wieczoru Skrzat idzie do łóżka i mija mnie w przedpokoju.

 

- Matka już mnie nie drażni - rzuca w przelocie i ładuje się do łóżka.

 

"Super" - myślę i siadam przed telewizorem. Po chwili jednak zaczynam się zastanawiać, o co w tym może chodzić. Znów jakaś sprzeczka przy myciu zębów? Dyskusja o tym, ile płynu do kąpieli można wlać na jeden raz? Pogadanka na temat konieczności wysikania się przed snem? I przede wszystkim, dlaczego tak oficjalnie: "matka"?

Idę do pokoju Skrzata. Drążyć temat.

 

- A czym ciebie mama drażniła?

- No, matka drażniła, ale już jest dobrze.

- Ale o co chodziło?

- Drażniła, ale już nie drażni...

 

Tak to do niczego nie dojdziemy.

 

- Skrzat, ja wiem, że rodzice czasem mogą być denerwujący. Bo coś wymagamy, albo chcielibyśmy żebyś się czegoś nauczył, co ci się przyda. No niestety, taka jest rola rodziców. I czasami możemy drażnić, tym, że w kółko coś powtarzamy.

 

Malec patrzy na mnie jak na kretyna. Wreszcie ściąga koszulę od piżamy i pokazuje wystrzępiony kawałek materiału.

 

- Matka mnie drażniła w plecy. Ale mama mi odcięła i już jest dobrze. A o co chodzi?

 

No tak, durny ja. Matka...

 

Ostatnio Skrzatowi zbyt często zdarza się też przesadzanie w zabawach z jego najlepszym kolegą. A to na niego wpadnie, a to wskoczy. I zdarza się, że tamten jest zły na Skrzata. Słusznie zresztą. Tłumaczymy w kółko Skrzatowi, że jeśli przez niego kolega będzie płakał, to niestety, w końcu odechce mu się z nim bawić. A z tego raczej nikt nie będzie zadowolony, tak więc musi więcej zwracać uwagę, żeby nikomu nie zrobić krzywdy w zabawie.

Jedziemy w samochodzie.

- Skrzat, jak dzisiaj było w przedszkolu?

- Fajnie...

- Ale wiesz, że fajnie to niczego nie wyjaśnia. W co najfajniejszego się bawiłeś?

- Budowaliśmy wieże. Takie wielkie.

- A z twoim najlepszym kolegą? Nie płakał przez ciebie?

- Nie.

- Świetnie. I nie wpadałeś na niego przez przypadek albo specjalnie?

- No, nie.

- To dobrze, że uważasz podczas zabawy. Nic mu nie zabierałeś?

- No, nie...

- Naprawdę, dobrze, że się starałeś.

Jedziemy jakieś trzy minuty. Nagle przychodzi mi do głowy jeszcze jedno pytanie.

- Skrzat, a twój kolega w ogóle był dzisiaj w przedszkolu?

- Nie, od dwóch dni choruje...

No, i po co drążyć?

 

Czasem znów to my jesteśmy szczęśliwi, że ktoś nie drąży jakiegoś tematu.

Ponad rok temu Skrzat miał badania w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Cała masa testów, rysunków, pytań, zadań. Był to jeszcze u niego etap, gdy dopiero poznawał, że kredka nie służy do zamazywania całej kartki jednym kolorem. Umiał już rysować proste kształty, kółka, krzyżyki, domki z kwadratów.

 

Pani psycholog po skończonych testach pokazuje nam kartkę, całą zamalowaną krzyżykami.

- To jest jego rysunek.

- ...

- Zapytałam go, co narysował. Powiedział, że to krzyż, żebym się mogła pomodlić...

 

Dobra, tak szczerze mówiąc to staramy się chodzić do Kościoła co niedzielę i wstyd powiedzieć, nie zawsze to się udaje. Poza tym klasycznie: Wielkanoc, Boże Narodzenie, Wszystkich Świętych.

Ale chyba pani psycholog nie uwierzy, że nie mamy odchylenia religijnego.

Na szczęście, nie drążyła...